Po Tolkienie przyszedł czas na Lewisa. Rozwiane obawy. 7

Powieść C.S. Lewisa jest uznawana za jedno z największych dzieł literatury fantazy obok już znanego milionom ludzi na świecie „Władcy Pierścieni”. Na podstawie dzieł Tolkiena nakręcono już całą trylogię, a „Opowieści z Narnii” dopiero nadchodzą...

Po ogromnych sukcesach adaptacji bestsellerów o Harrym Potterze, Hobbitach przyszedł wreszcie i czas na „Opowieści z Narnii”. Reżyser takiego hitu jak „Shrek” dysponował ogromnym budżetem. Szczerze mówiąc obawiałem się, że sobie Andrew Adamson nie poradzi z tym, gdyż jeszcze nie miał żadnych ciekawych filmów nieanimowanych na srebrnym ekranie.

Moje obawy zostały rozwiane wraz z pierwszym seansem w kinie. Już na samym początku filmu rzucają się w oczy doskonałe ujęcia i finezyjna muzyka. Wszystko zaczyna się od motywu dodanego przez reżysera, czyli od nalotu Niemców na Londyn i pokazania masowego wyjazdu dzieci na wieś w czasie wojny. Jest to film dla dzieci, ale na pewno nie jest to już takie typowe kino, jakie nam wcześniej serwował Disney czy DreamWorks. Nie brakuje tutaj mroku, brutalności wojny, choć nie pokazanej bezpośrednio. Jest kilka momentów, kiedy mogą przejść ciarki po plecach dla niejednego młodego widza.

Muzyka jest po prostu kapitalna. Świetne harmoniczne kawałki, doskonale dopasowujące się zarówno do klimatu fantastycznego jak i świetnych scen. Spokojny wręcz melancholijny głos Amy Lee jest jak poezja. Harmoniczne dźwięki... można długo się delektować tą muzyką...

Jednak film ma jedna i to ogromną wadę. Mianowicie chodzi o tzw. Bluebox’y, czyli maty w tle ekranu. W momentach wędrówki dzieci widać wyraźnie, że z tyłu jest mata, a dzieci poruszają się przed nią, trochę 3d jest niedopracowane, ale jak na film o takim budżecie taka wada bardzo razi w oczy...

Adamson zatrudnił bardzo barwne postacie do zagrania dzieci Narnii. Które zagrały swoje role wiernie, w szczególności odtwórczyni najmłodszej z rodzeństwa dziewczynki Łucji, Georgie Henley. Starsze pokolenie aktorów też pokazało swój talent, a najbardziej przypadła mi do gustu rola Białej Czarownicy, którą zagrała Tilda Swinton (Constantine, Broken Flowers)

Na zakończenie dodam, że film spodoba się tak samo starszej jak i młodszej publiczności. Jest tutaj mnóstwo odniesień do biblii, dla dzieci jest ułatwienie, gdyż przekaz filmu jest wypowiadany dobitnie w dialogach bohaterów. Nie zabraknie tutaj też niezłej dawki humoru, w fatalnym polskim dubbingu, jak do akcji wkroczą bobry.